Το κοινό συμφέρον του ποδοσφαίρου θα έπρεπε να μπαίνει πάνω από την οπαδική προσέγγιση του αθλήματος, εξαπλώνοντας ανούσιες κόντρες που δίνουν δικαιώματα σε όσους βρίσκουν χώρο… δράσης.
Ο οπαδός του Ολυμπιακού δε χάρηκε που ο πρόεδρός του στήριξη το δίκιο του ΠΑΟΚ. Ο οπαδός του ΠΑΟΚ δεν ήθελε τον πρόεδρο του Ολυμπιακού να στηρίξει το δίκιο της ομάδας του. Ο φίλος του Άρη δεν μπορούσε ούτε να σκεφτεί πως η ομάδα του θα ψηφίσει υπέρ αιτήματος του ΠΑΟΚ. Αυτός του Παναθηναϊκού θα περίμενε όταν δεν του ανέβαλαν για μέρες το ματς με τον Ολυμπιακό με τόσα κρούσματα Covid, να πει «όχι» στο αίτημα του ΠΑΟΚ.
Εδώ όμως υπάρχει ένας αστερίσκος: Μιλάμε για οπαδούς. Από την πλευρά τους, σωστά σκέφτονται. Σωστά ήθελαν αυτά που ήθελαν και ίσως να ενοχλήθηκαν ως ένα σημείο. Όσο καλός κι αν είναι ο ρομαντισμός όμως, όσο κι αν έχει το γούστο του να είναι οπαδοί οι μεγαλομέτοχοι/πρόεδροι, πρώτα και πάνω απ’ όλα έχουν να ασχοληθούν με το καλό του ποδοσφαίρου. Διότι εκεί είναι το συμφέρον κάθε ΠΑΕ, για να έχουν μετά τη δυνατότητα να δείχνουν την τεράστια αντιπαλότητά τους αγωνιστικά. Εκεί που έχει νόημα.
Δυστυχώς όμως, βλέπουμε πως σε ζητήματα που αφορούν το σύνολο του ποδοσφαίρου, παρατηρείται αυτή η οπαδική λογική. Τη στιγμή μάλιστα που 13 ΠΑΕ, η ΕΠΟ και η Super League, τηρούν ίδια στάση. Αναφορικά με μια απόφαση που είχε να κάνει περισσότερο με την αντίδραση του ποδοσφαίρου ως προς την ωμή και ξεκάθαρη παρέμβαση στο αυτοδιοίκητο.
Είχε γίνει και στο πρόσφατο παρελθόν. Τιμωρήθηκαν ομάδες γι’ αυτό. Δεν ήταν μόνο ο ΠΑΟΚ. Μέσω αυτής της υπόθεσης όμως, θα έστελνε το ποδόσφαιρο το μήνυμα «ως εδώ». Θα έδειχνε πως τα μικροσυμφέροντα και η επικοινωνιακή πολιτική, δεν είναι προτεραιότητα αλλά τα στοιχεία που κάνουν πιο… πικάντικο το άθλημα. Δίνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον μέσω της δεδομένης και καλώς εννοούμενης αντιπαλότητας.
Αυτή η ευκαιρία πήγε χαμένη. Στέλνοντας το μήνυμα πως είναι εύκολο να διαρραγεί η όποια ηρεμία και κοινή γραμμή για το καλό του ποδοσφαίρου. Κοιτώντας να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, λες και το ΟΦΗ-ΠΑΟΚ διαφοροποιεί τα δεδομένα του πρωταθλήματος, περισσότερο απ’ όσο μπορεί να πει κανείς πως ήδη έγινε με τις τόσες πολύμηνες απουσίες λόγω τιμωριών.
Εστάλη λοιπόν το μήνυμα πως είναι δύσκολο το ποδόσφαιρο να ενωθεί. Εύκολο να γίνουν όλα… ροντέο. Αφήνοντας χώρο στον κάθε Αυγενάκη να δημιουργεί ΕΕΑ της αρεσκείας του, στην κυβέρνηση συνολικά να θεωρεί πως θα ασκεί πιέσεις στο άθλημα μέσω ζητημάτων όπως τα λεφτά του στοιχήματος ή ακόμη περισσότερο θεωρώντας πως θα στρέψει το βλέμμα της κοινωνίας αλλού από κάποιο πραγματικά σοβαρό ζήτημα, έχοντας ως πεδίο άσκησης πολιτικής το ποδόσφαιρο. Τιμωρώντας με τόση ευκολία και άνεση, επηρεάζοντας οικονομικά και αγωνιστικά τις ομάδες.
Ειδικά όταν στις ΠΑΕ βρίσκονται επιχειρηματίες αυτού του βεληνεκούς, κακά τα ψέματα δεν είναι και το καλύτερο δυνατό μήνυμα. Γιατί καταφέραμε στην Ελλάδα αυτό που κάποτε λέγαμε πως μπλέκονται με το ποδόσφαιρο τα "βαριά" πορτοφόλια για να έχουν τον κόσμο να τους στηρίζει και να πιέζουν μέσω αυτού, να το αντιστρέψουμε εντελώς. Δηλαδή η κυβέρνηση να μπορεί να καθορίσει την επιτυχία ή την αποτυχία μιας τεράστιας επένδυσης του οποιουδήποτε επιχειρηματία που αφορά το ποδόσφαιρο.
Το άθλημα έχασε τεράστια ευκαιρία. Απ’ αυτές που δεν παρουσιάζονται συχνά, σε επίπεδο κοινής γραμμής τόσων πολλών πλευρών. Λόγω του δίκαιου της υπόθεσης. Μπροστά σε αυτό, μπήκαν μικροπολιτικές για οπαδική ικανοποίηση. Και είναι πραγματικά κρίμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου