πλευρό της πρωταγωνίστριας, που ανέβηκε μεγάλο γολγοθά με το να μπαινοβγαίνει σε νοσοκομεία της Ελλάδα και του εξωτερικού για να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα της υγείας της.
«Η φυγή της Λαμάρα από την Ελλάδα, επειδή η γυναίκα έχει κουραστεί και θέλει να είναι στη χώρα της, κοντά στα αγαπημένα της πρόσωπα που τη χρειάζονται, είναι για μένα τεράστια απώλεια. Είναι σαν να κόβουν ένα μέλος από το σώμα μου» λέει η Μαίρη Χρονοπούλου και εξηγεί τους λόγους που την κάνουν να νιώθει τόσο λυπημένη, αφού θα ζει χωρίς τη γυναίκα η οποία ξημεροβραδιαζόταν στο προσκεφάλι της σε όλες τις ασθένειές της και της συμπαραστάθηκε στις δύσκολες στιγμές από το 2001 έως σήμερα.
«Οπως ξέρετε, εγώ δεν αυτοεξυπηρετούμαι και έχω απόλυτη ανάγκη τη βοήθεια ενός ανθρώπου. Η Λαμάρα δεν ήταν για εμένα μόνο η βοηθός μου στο σπίτι για όλες τις δουλειές και ο άνθρωπος που με κουράριζε. Ηταν φύλακας άγγελός μου, αφού βρισκόταν στο πλευρό μου σε όλους τους πόνους μου, τις οδύνες μου, ακόμη και στις ανακοπές μου για να με τρέξει στα νοσοκομεία. Και στα νοσοκομεία, μιλάμε τώρα ότι τα μισά από τα χρόνια που ήμασταν μαζί τα περάσαμε σε θεραπευτήρια στην Ελλάδα και στο Ισραήλ, ήταν πάντα εκεί, δίπλα στο κρεβάτι μου. Αν δεν ήταν η Λαμάρα, δεν θα είχα επιβιώσει. Είχαμε μεγάλη ταύτιση, να πω ότι διαβάζαμε τα ίδια βιβλία και ακούγαμε την ίδια κλασική μουσική, και θα μου λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε» συμπληρώνει.
Η πρώτη συνάντηση
Η γνωριμία της Μαίρης Χρονοπούλου με τη Λαμάρα έγινε στις αρχές του 2001, όταν η δημοφιλής ηθοποιός νοσηλευόταν στην Πανεπιστημιακή Κλινική των Ιωαννίνων. Η Γεωργιανή ακόμη θυμάται την πρώτη συνάντησή τους. «Με βρήκε η μητέρα της, η κυρία Καίτη, μέσω ενός γραφείου και μου είπε “σε θέλω για την κόρη μου που είναι στο νοσοκομείο και βγαίνει σε λίγες μέρες”. Πράγματι, με το που επέστρεψε η κυρία Μαίρη στο σπίτι της ξεκινήσαμε να είμαστε μαζί κι από τότε μέχρι τώρα ήμασταν αυτοκόλλητες. Για να καταλάβετε, μία φορά πήρα άδεια να πάω στους δικούς μου στη Γεωργία και σε τρεις μέρες επέστρεψα πίσω για να είμαι στο προσκεφάλι της στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν με ειλεό» μας λέει η 63χρονη σήμερα γυναίκα, η οποία ήταν εκεί και στις επτά εγχειρήσεις που έχει κάνει η ηθοποιός.
Η Λαμάρα, που με δυσκολία κρατάει τη συγκίνησή της, έχει να πει τα καλύτερα για τον μοιραίο άνθρωπο της ζωής της, όπως χαρακτηρίζει την πολυαγαπημένη καλλιτέχνιδα. «Να σας πω ότι στην αρχή δεν ήξερα πως η κυρία Μαίρη ήταν ηθοποιός και το κατάλαβα μια μέρα που της έκανα μασάζ βλέποντας στην τηλεόραση μία ταινία της. Ειλικρινά είναι μια κυρία με το κάπα κεφαλαίο και θα μου λείψει πολύ, γιατί είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Μπορεί κάποιοι που δεν την ξέρουν να την περνάνε για δύσκολη, όμως έχει πάρα πολλά προτερήματα κι αυτά που μου αρέσουν σε εκείνη είναι πως ό,τι έχει να πει σ’ το λέει κατάμουτρα, δεν κουτσομπολεύει κανέναν και, αν κάνει λάθος, το αναγνωρίζει.
»Είναι βιβλιοφάγος, όπως κι εγώ -να σας πω ότι στη Γεωργία ήμουν βιβλιοθηκάριος- και πάρα πολλές φορές μιλούσαμε για βιβλία και συγγραφείς που είχαμε διαβάσει, όπως είναι ο Κοέλιο. Υστερα από τόσα χρόνια στενής σχέσης την έβλεπα και τη βλέπω σαν δικό μου άνθρωπο. Στενοχωριέμαι που φεύγω, αλλά μεγάλωσα κι εγώ, πρέπει να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Θα μιλάμε όμως καθημερινά μέσω skype» λέει η Λαμάρα για την «κυρία» της, την οποία πάντα αντιμετώπισε με μεγάλο σεβασμό, αφοσίωση και αγάπη.
Η Μαίρη Χρονοπούλου έχει ήδη βρει την αντικαταστάτρια της Λαμάρα, που είναι μια Ελληνίδα, η Μαρία. «Είμαι τυχερή που βρήκα αυτήν την κοπέλα, η οποία είναι επίσης καλλιεργημένη» μας δήλωσε η ηθοποιός.
Το ατύχημα με το κερί και τα εγκαύματα
Η 63χρονη Λαμάρα θυμάται μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που πέρασε με τη μεγάλη κυρία του κινηματογράφου. «Η κυρία Μαίρη είναι πολύ δυνατός άνθρωπος. Δεν ξέρω πώς αντέχει τους πόνους τόσα χρόνια, εγώ και μόνο που την άκουγα να λέει “πονάω” πέθαινα. Δεν θα ξεχάσω τι περάσαμε τον Μάρτιο του 2009, την ημέρα της Γης, που μου ζήτησε να κατεβάσουμε τον γενικό διακόπτη. Υπήρχε ένα αναμμένο κερί στην κουζίνα, όπου βρισκόμουν εγώ, κι ένα στο δωμάτιό της. Φορούσε ένα φανελένιο ρούχο, το οποίο πήρε φωτιά στο κάτω μέρος, αλλά δεν το κατάλαβε αμέσως. Την ακούω να φωνάζει “βοήθεια” και τρέχω μες στο σκοτάδι και τη βλέπω λαμπαδιασμένη. Την πιάνω και τη σέρνω στο μπάνιο, όπου της έριξα άφθονο νερό. Τη μεταφέραμε στο Θριάσιο νοσοκομείο, όπου υπάρχει κέντρο εγκαυμάτων και αρχίσαμε πλαστικές. Επί 30 τρεις μέρες -τις μέτρησα- δεν έβγαλα το φόρεμά μου, γιατί ήταν πολύ χάλια και έπρεπε να είμαι μέρα νύχτα από πάνω της. Εγερνα μόνο στην καρέκλα για να κοιμηθώ λιγάκι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου