Το 1987 ο Μιγκέλ Παρόντο, ένας προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών από την Ισπανία, χάνει τον έλεγχο...του Renault 5 GT Turbo που οδηγούσε και πέφτει πάνω σε έναν τοίχο. Ένας από τους φίλους του που βρίσκονταν μέσα στο αυτοκίνητο χάνει τη ζωή του, ενώ ο ίδιος πέφτει σε κώμα.
Από το κώμα αυτό έμελλε να ξυπνήσει 15 ολόκληρα χρόνια μετά, το 2002, και να ανακαλύψει ότι ο κόσμος που ήξερε δεν υπήρχε πια.
Ο Παρόντο μιλάει σήμερα στην El Pais, λέγοντας ότι όταν ξύπνησε μετά από τα συνεχή χρόνια σε κώμα, νόμιζε ότι όλοι είχαν τρελαθεί. Όταν έπεσε σε κώμα ήταν 32 ετών και δούλευε ως προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών χρησιμοποιώντας διάτρητες κάρτες. Πλέον παντού υπάρχουν μικρές φορητές συσκευές και ο κόσμος μιλούσε… μόνος του στο δρόμο!
Οι γιατροί του είπαν ότι η περίπτωση του ήταν μία στο εκατομμύριο. Στην πραγματικότητα κατάφερε να επανέλθει τυχαία γιατί ο πατέρας του, πιστός Καθολικός, δεν επέτρεψε στους γιατρούς να κλείσουν τα μηχανήματα παρόλο που αυτοί μιλούσαν για τελειωμένη υπόθεση.
«Μου είπαν ότι η μητέρα μου περνούσε όλο το χρόνο της μαζί μου στο νοσοκομείο, μέχρι που μια μέρα το 2002, άνοιξα τα μάτια μου», λέει. Όπως θυμάται εκείνη την ώρα ήταν και η κόρη του μπροστά, η οποία ήταν 12 ετών, όταν έπεσε σε κώμα, και όταν ξύπνησε ήταν πλέον 28 ετών.
«Το πρόσωπο της κόρης μου είναι η πρώτη μνήμη που έχω από τη νέα μου ζωή. Λίγο μετά ήρθαν και οι πρώτες προσπάθειες προσαρμογής στις νέες αλλαγές», λέει ο Μιγκέλ.
Το πρώτο σοκ ήταν το νόμισμα: «Το πρώτο νόμισμα. Όταν είχα το ατύχημα χρησιμοποιούσαμε πεσέτες, ξύπνησα και ανταλλάσσαμε ευρώ. Ήταν σαν να ξυπνάς σε μια ξένη χώρα με διαφορετικό νόμισμα. Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο σκέφτηκα επίσης ότι όλοι είχαν τρελαθεί, επειδή τους έβλεπα να μιλάνε μόνοι τους. Ποτέ δεν είχα δει ένα κινητό τηλέφωνο. Και έπρεπε να καλύψω και κάποια κενά στη Γεωγραφία. Η ΕΣΣΔ δεν υπήρχε πλέον, ούτε η Τσεχοσλοβακία ή η Γιουγκοσλαβία. Αλλά μπόρεσα να συνηθίσω τα πάντα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια», λέει ο Παρόντο.
Τράβηξε επίσης την προσοχή του η έντονη αστικοποίηση της πόλης όπου ζούσε, της Κορούνια. «Είχε γεμίσει αυτοκίνητα και υπόγεια πάρκινγκ. Οι περιοχές όπου έκανα ποδήλατο είχαν ξαφνικά αστικοποιηθεί. Ένιωσα ξένος στην πόλη μου», δηλώνει.
Τελείως διαφορετικός όμως ήταν και ο ίδιος. Την πρώτη φορά που κοιτάχτηκε σε καθρέφτη μετά την ανάνηψη από το κώμα, διαπίστωσε ότι τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει. Τα ρούχα του ήταν ξαφνικά πολύ ντεμοντέ. Όμως υπήρχε και μια θετική πλευρά σε όλο αυτό: Το πρόσωπό του δεν έκανε συσπάσεις για 15 ολόκληρα χρόνια, κι έτσι γλύτωσε από τις ρυτίδες, που πλέον στα 60 του είναι πολύ λιγότερες από όσες θα είχε κανονικά.
Όταν συνήλθε, πήρε πιστοποιητικό απόλυτης ανικανότητας για εργασία. Ο ίδιος λέει, ότι έτσι κι αλλιώς, θα του ήταν πολύ δύσκολο να καλύψει το κενό που είχε πάνω στους υπολογιστές, που εξελίχτηκαν πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια.
«Φυσικά, τώρα βαριέμαι πολύ. Διαβάζω νωρίς το σύνολο του Τύπου και πίνω τέσσερις καφέδες. Εκτός αυτού, δύσκολα μπορώ να κοιμηθώ. Σε αυτά τα 15 χρόνια έχω εξαντλήσει τα ποσοστά του ύπνου. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου εξακολουθούν να εργάζονται, κι εγώ περνάω την ημέρα παρακολουθώντας βίντεο. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πώς οι άνθρωποι θέλουν να ζουν χωρίς να εργάζονται. Είναι πολύ βαρετό, πιστέψτε με», λέει.
Όπως λέει αυτό που του έλειψε περισσότερο αυτά τα 15 χρόνια ήταν οι ισπανικοί θρίαμβοι στη μοτοσικλέτα. «Αλλά δεν παραπονιέμαι: τώρα κοιτάζω πίσω και νομίζω ότι πέρασα πολύ καλά αυτά τα 32 χρόνια της ζωής μου πριν από το ατύχημα… Και παρά την απώλεια των 15 ετών εξαιτίας του ατυχήματος, μπορώ να πω ότι έχω ζήσει τα χρόνια μου καλά», καταλήγει.
2 0
3068
2 0 Google +
- See more at: http://newsone.gr/paraxena/555695-xypnese-apo-koma-meta-apo-15-chronia-kai-tipota-den-etan-pia-to-idio#sthash.EihBQxfy.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου